အလင်းအမှောင်၊အရောင်အရိပ်
မိုးကမ္ဗလာ
နက်မှောင်လာလေ
ကြယ်တွေပြိုးပြက်လက်လေလေ။
ဆရာ ရွှေ၇(တောင်ကုတ်)ရဲ့ “မရှုံးတရား”ဆိုတဲ့ ကဗျာလေးပါ။ တိုပေမယ့် ထိတဲ့ကဗျာလေးပေါ့။ ဒီကဗျာ ကိုကြားဖူးတာကြာပြီ။ရင်ထဲမှာ တငြိငြိနဲ့စွဲလန်းနေဆဲ။ ကဗျာကိုတော့ အထွေအထူးဘာသာပြန်စရာမလိုပါ။ နောက်ခံကားချပ်(Background)ရဲ့ တောက်ပမှုကြောင့် ရှေ့ကမှိန်နေတဲ့အရောင် ထင်ရှားပေါ်လွင်လာတဲ့သဘောပေါ့။
ဇူဇကာပုဏ္ဏားအဖြစ် သရုပ်ဆောင်သူရဲ့ပီပြင်တဲ့ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ဂဏှာနဲ့ဇာလီ တို့ကို ပရိသတ်ပိုပြီး ကရုဏာ သက်ကြပါတယ်။ဂဏှာ၊ဇာလီ မောင်နှမကို ဘယ်လောက်ထိ သနားကရုဏာပွားသလဲဆို ဇူဇကာကြီး ခမျာ ပြောင်းဖူးရိုးတွေ၊ဝါးကျည်တောက်
**********************
ဆရာအောင်လင်းရဲ့ ဂန္ထဝင်ဝတ္ထုဖြစ်တဲ့“အရိုင်းစံပယ်”ကို ဒီရက်ပိုင်း ဒုတိယအကြိမ် ဖတ်ဖြစ်ပါတယ်။“အရိုင်းစံပယ်”မှာ မွန်၊မ၊မော် ဆိုတဲ့ သူဌေးသမီးညီအစ်မသုံးယောက်ရှိကြတယ်။
ညီအစ်မ သုံးယောက်ထဲက အလတ်မဖြစ်တဲ့“မ” က တစ်ပုံစံ၊အကြီးမ မွန် နဲ့အငယ်မ မော် ကတစ်ပုံစံဖြစ် နေပါတယ်။
“မ” ကနေရာတကာမှာအတွေးနက်တတ်ပါတယ်။ အသွားအလာ၊အနေအထိုင် ဆင်ခြင်တယ်။ဘ၀မှာ ရသမျှနဲ့ရောင့်ရဲဖို့ လောဘသတ်ထားတယ်။မိမိနေနိုင်မယ့်အနိမ့်ဆုံးနေရာကို မှန်းဆတယ်။အမြင့်ဆုံး ဘယ်အထိ ရောက်နေရမယ်လို့ မမျှော်မှန်း။ အနိမ့်ဆုံးနေရာမှာစိတ်ချမ်းသာစွာနေရရင် ပြီးပြီလို့ ခံယူထားတယ်။ငယ်စဉ်ကပဲ လူကြီးဆန်ဆန် ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိနေလာခဲ့တယ်။
အစ်မကြီး မွန် ကတော့ ဘ၀မှာသူလိုချင်သလောက် အတိုင်းအတာကို ဖြန့်ခင်းထားတယ်။ သူဖြန့်ခင်းထား သလောက် ရအောင်ယူတယ်။ရောက်အောင်သွားတယ်။ မာနကြီးတယ်။သူ့အလုပ်ကလွဲပြီး အခြားအလုပ်ကို အထင် သေးတတ်တယ်။ သူ့ယုံကြည်ချက်ကလွဲပြီးတခြားသူရဲ့ ယုံကြည်ချက်ကို စိတ်မဝင်စား။ပြီးတော့ အထက်တန်းလွှာ တွေရဲ့ အယောင်ဆောင်ယဉ်ကျေးမှုကိုအထင်ကြီးတယ်။
ညီမငယ် မော် ကတော့ ဘာကိုမှဆင်ခြင်စဉ်းစားမနေ။ပြောချင်ရာပြေ
အစ်မကြီး မွန် နဲ့ ညီမငယ် မော်တို့ရဲ့ ယေဘုယျတူညီချက်ကတော့ ရာထူးဂုဏ်သိန်စည်းစိမ်ဥစ္စာရှိ
ပူလောင်မှုထက်အေးချမ်းမှုကပိုပြီ
**********************
-၂-
ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းက ရေတွင်းမှာမိန်းမကြီးသုံးယောက် ရေခပ်နေကြတဲ့ တစ်ညနေခင်းပေါ့။ သူတို့ သုံးယောက်နဲ့ မနီးမဝေးကကျောက်တုံးတစ်ခုပေါ်မှ
မိန်းမကြီးတစ်ယောက်က သူ့သားအပြေးမြန်ကြောင်း၊သူ့သား
မိခင်သုံးဦးဟာ ရေခပ်ပြီးတဲ့အခါရေအိုးကိုယ်စီရွက်ပြီး အိမ်ပြန်လာကြတယ်။ အဖိုးအိုကလည်း မလှမ်း မကမ်း ကနေလိုက်လာတယ်။ဒီလိုလျှောက်လာကြရင်း လက်မှာဆွဲတဲ့ရေပုံး၊ခေါင်းမှာရွ
အဲဒီအချိန်မှာ ရွာဘက်က ကလေးသုံးယောက်ထွက်လာကြတယ်။တစ်ယောက်က သံဂွေကို လှိမ့်လို့။ နောက်တစ်ယောက်က သီချင်းတစ်ပုဒ်ကိုဆိုလို့ပေါ့။
ပထမမိန်းမနဲ့ဒုတိယမိန်းမတို့ဟာသူတို့အနားကိုရောက်လာတဲ့ အဖိုးအိုဘက်ကိုလှည့်ပြီး မေးလိုက်ကြ တယ်။
“ကျုပ်တို့ သားများ မြင်လိုက်ပါရဲ့လား”
အဖိုးအိုက မဆိုင်းမတွ ပြန်ဖြေတယ်။
“ရှင်မတို့သားတွေက ဘယ်မှာလဲ၊ကျုပ်ဖြင့်သားတစ်ယောက်ကိုပဲ မြင်လိုက်တယ်”
သားနဲ့တူတဲ့လူ၊သားပီသသူ တစ်ယောက်ကိုပဲမြင်လိုက်ရတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ ဒီနေရာမှာ သားနဲ့တူသူ၊ သားပီသသူ၊သားလိမ္မာအဖြစ် ပေါ်လွင်စေဖို့အတွက်ဟိုမိန်းမကြီး နှစ်ယောက်ရဲ့သားတွေဖြစ်တဲ့ အပြေးသမားနဲ့ အဆိုတော်တို့က တတပ်တအား ပါဝင်ပြီးအထောက်အကူ ပြုလိုက်ကြတယ်။
*******************
ကဗျာဆရာရွှေ၇(တောင်ကုတ်)ကို တောင်ကုတ်သားတိုင်း သိချင်မှသိကြမှာပါ။ဒါပေမယ့် မြန်မာပြည် တစ်နံတစ်လျားက စာပေသမားတိုင်း သိကြတယ်။ လေးစားကြတယ်။ ဘယ်ကိုသွားသွားတောင်ကုတ်ကဆိုရင် “ဪ…ဆရာရွှေ၇တို့မြို့ကပဲ”လို့ ဆရာရွှေရကိုဗဟိုပြုပြီးအထင်တကြီး နှုတ်ဆက်ခြင်းကို ခံကြ၇တယ်။
တောင်ကုတ်သားဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်အထက်တန်းကျောင်းသားဘ၀၊စာ၊ကဗျာတွေ
၁၉၈၂ အလွန်လောက်မှာ ဆရာရွှေရဟာတောင်ကုတ်က မိဘအိမ်ကို တစ်ကိုယ်တည်း ပြန်ရောက်လာမှ ဆရာ့ကိုအရှင်လတ်လတ်တွေ့ခွင့်၇ပါ
-၃-
တောင်ကုတ်မြို့နယ်ရဲ့ ပထမဆုံးထုတ်ဝေဖြစ်တဲ့ ရိုးမလှိုင်းမဂ္ဂဇင်း အမှတ်(၁)ကို ဆရာရွှေရတို့နဲ့အတူ လက်တွဲပြီး ထုတ်ဝေဖြစ်ခဲ့တာဟာ ဆရာရွှေရ အမှတ်တ၇ပေါ့။
ဆရာရွှေ၇ ဆုံးတော့ ၄-၁၀-၁၉၉၈။ပဲခူး-ဇောင်းတူကသမီး
ဆရာက ပယင်းရောင်ကို ကြိုက်တယ်။ထွေးညိုကိုလည်းချစ်
************************
အမြန်နှုန်းနဲ့သွားနေတဲ့ ကား၊ရထားပေါ်ကနေကြည့်ရင်လမ်းဘေးက သစ်ပင်တွေ၊တောတောင်တွေ၊တိုက် တာအဆောက်အဦတွေဟာ ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်ကို ပြေးနေသလိုမြင်ရပါတယ်။အရှိန်တစ်ခုရဲ့လှည့်
အင်္ဂုလိမာလတစ်ဖြစ်လဲအဟိံသကကဘုရားရှင်ကိုသတ်ဖို့အတွက် ဘုရားရှင်ရှိရာကို လျင်မြန်တဲ့အဟုန်နဲ့ ပြေးပြီးလိုက်တယ်။ဘုရားရှင်ကမပြေးဘဲရပ်တော်မူနေတယ်။ဒါပေမယ့် အင်္ဂုလိမာလက လိုက်မမီဘူး။ ဆိုတော့ အင်္ဂုလိမာလက အော်လိုက်တယ်။
“တိတ္ထသမဏ(ကိုယ်တော်ရပ်)”
ဘုရားရှင်က “အင်္ဂုလိမာလ…ငါဘုရားကရပ်နေတာ၊
“အရှင်ဘုရား…အရှင်ဘုရားကရပ်နေ
“အင်္ဂုလိမာလ…ငါဘုရားဟာလေး၊မြား၊ဓားတွေကို အပြီးတိုင်ပစ်ချခဲ့ကာ လူအများကိုမသတ်တဲ့အတွက် “ရပ်နေသူ”လို့ခေါ်တယ်။သင်ကား လေးမြားလက်နက်စတာတွေကို ကိုင်ဆောင်ကာ လိုက်လံပြေးလွှားသတ်ဖြတ် နေသူဖြစ်တဲ့အတွက် “ပြေးနေသူ” လို့ခေါ်တယ်အင်္ဂုလိမာလ”
မြတ်စွာဘုရားရဲ့ မိန့်ကြားချက်ကြောင့်အင်္ဂုလိမာလလည်း သံဝေဂအကြီးအကျယ် ၇သွားပါတော့တယ်။
လောကကြီးမှာ ရပ်နေသူကို လိုက်မမီတဲ့အပြေးချန်ပီယံတွေလည်းရှိကြပါတယ်
*********************
ဆရာရွှေ၇ဟာ ဆိတ်ဖလူးနံ့သင်းတဲ့န၇သိန်ကို(၂)ခေါက်ဝင်ပြီးတဲ့အခါ သူ့မိဘအိမ်ရှိတဲ့ တောင်ကုတ်ကို တစ်ကိုယ်တည်းပြန်ရောက်လာတယ်။ “ဘာကြောင့် ဇနီးမယား၊သမီးသားနဲ့အတူတူမနေတာလဲ”။ ဆရာရဲ့ “ဧ၀ရက် တောင်ထိပ်မှာအိပ်မက်မက်နေပါ”ကဗျာကို ဖတ်ကြည့်ရင် အဖြေကိုသိနိုင်ပါတယ်။
(၁) နေခြည်ဖိတ်ကြဲ၊အရိပ်ထဲမှာ၊အချစ်သိပ်ကဲခဲ့တဲ့ခင်။လှိုင်းလေအေးငြိမ်၊နွေးထွေးချိန်က၊ ချစ်ရှိန်သိပ် ကဲခဲ့တဲ့ခင်။လှေရွက်လည်းလုံ၊တက်လည်းစုံခိုက်၊ချစ်ဟုန်သိပ်ပြင်းခဲ့တဲ့ခင်။တိမ်မြူယွန်းခွာ၊လဝန်းသာစဉ်၊မုန်းတာ မကြားချင်ခဲ့တဲ့ခင်။ပန်းတမွှေးမွှေး၊လမ်းဖွေးဖွေးဝယ်၊အနမ်းပေးမ၀ခဲ့တဲ့ခင်။ရေကန်အသင့်၊ကြာအသင့်နှင့်၊ရေလည်း မြင့်တုန်း၊ကြာမြင့်တုန်းကို၊ချစ်ပြုံးဝေဝေပန်ခဲ့တဲ့ခင်။
*********************
-၄-(၂) အရိပ်လည်းခွာ၊လသာမရွှန်း၊ပန်းလည်းမမွှေး၊ရေမအေးဘု၊မြက်မနုပြီ၊ခုလတ်လမ်းထက်၊တက်ရွက် ကျိုးစုတ်၊လေကလှုပ်ပြန်၊ကန်ကောသဖြင့်၊ကြာမပွင့်ဘူး၊လှိုင်းနှင့်လေနှင့်၊မုန်တိုင်းနှင့်လွှမ်း၊ဆူးနှင့်ငုတ်နှင့်၊ခလုတ် နှင့်ပြွမ်း၊ဘ၀ကြမ်းထဲ၊ဘယ်လိုလဲခင်၊ခင် ဘယ်လိုလဲ၊အိပ်မက်ထဲက၊အိပ်မက်ထဲမှာ၊အိပ်မက် မက်နေပြီလား ခင်။
ကောင်းစားစဉ်က ချစ်မ၀၊ဒုက္ခရောက်တော့ နောက်ကောက်ချလိုက်တာပေါ့။ဒီအကြောင်းတွေကြောင့် ဆရာ ရွှေ၇ တစ်ယောက် မိဘအိမ်ကို ပြည်တော်ပြန်ခဲ့၇ခြင်းဖြစ်ပါတယ်။
ဆရာရွှေ၇ဟာ သူမြတ်နိုးရာကဗျာ၊သူယုံကြည်ရာအယူအဆတွေကို မျက်ခြည်မပြတ်၊တစိုက်မတ်မတ် စွဲကိုင်ခဲ့လို့ ဘ၀မှာ ကိုယ်ဒဏ်ရာ၊စိတ်ဒဏ်ရာတွေအများကြီး ၇ခဲ့ပါတယ်။
ဆရာရဲ့ဗဟိဒ္ဓကိုကြည့်ရင်လေးစားစရာ၊အထင်ကြီးစရာတစ်ကွက်မျှမရှိ။သာမန်သူလိုကိုယ်လိုထက်အဆင့် ကိုနှိမ့်ပြီး ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနေထိုင်ခဲ့တယ်။သူ့နေထိုင်မှုပုံစံနဲ့ပတ်သက်လို့ လူအထင်ကြီးခြင်း၊မကြီးခြင်း၊လူရာဝင်ခြင်း၊ မဝင်ခြင်းတွေကိုလည်း ဆရာက စိတ်မဝင်စား၊ဂရုမစိုက်။လူရာဝင်တယ်ဆိုတဲ့ လူတိုင်းကိုလည်း ဆရာက အထင် မကြီး။
ဆရာက“မုသားမပါ၊လင်္ကာမချော”ဆိုတဲ့ ပရိယာယ်မာယာများတဲ့စကားကိုလည်း မကြိုက်ပါ။မုသားကို ဆရာမလိုချင်။မုန်းတယ်။“မုသားမပါ၊လင်္ကာချောမွေ့”တဲ့။
ပြီးတော့ ဆရာရဲ့“စောင့်ငံ့ခြင်းကိုစောင့်ငံ့ခြင်း”ဆိုတဲ့ ကဗျာနဲ့သူ့အမြင်၊သူ့ဆန္ဒကိုဖော်ပြခဲ့ပါသေးတယ်။ ဆရာဟာ သူဖြတ်သန်းနေတဲ့ ကာလကိုမကြိုက်။ခံတွင်းမတွေ့။အားမ၇။အနာဂတ်ကာလတစ်ခုကို မျှော်လင့်ခဲ့တယ်။စောင့်စားခဲ့တယ်။ “စောင့်ငံ့ခြင်းကိုစောင့်ငံ့ခြင်း၌၊ရင်တွင်းမွန်းကျပ်၊ဆင်းရဲပြွတ်သိပ်၊အနာဂတ်ခြေလှမ်းနှေးလွန်းစွ” ဆိုတဲ့ အားမ၇တဲ့လေသံနဲ့ သူ့ကဗျာကို နိဂုံးချုပ်ထားပါတယ်။
ဟုတ်ပါတယ်။ဆရာဟာ အမှောင်ထဲကအလင်းကိုရှာခဲ့တယ်။ အပူထဲကအအေး၊ အလှုပ်ထဲကအငြိမ်ကို ညွှန် ပြခဲ့သူပါ။ဘ၀ကို အရှုံးမပေးတဲ့ မရှုံးတရားကို ဟောခဲ့သူပါ။
ခိုင်မောင်(ပညာရေး)
လှူရန်