ပင်လယ်ပြာကို လွမ်းနေတဲ့ တံငါတွေ

ကံ့ကော်နီနီ- ရေးသည်။

"ဒီပင်လယ်မှာ ကိုယ့်မိဘတွေလည်း ရှာဖွေစားသောက်ခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ လက်ထက် မှာလည်းမိသားစုစားဝတ်နေရေးဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့တယ်။ သားသမီးတွေကို ပညာသင် ပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ကျွန်တော်တို့ ပင်လယ်ကို ချစ်တယ်။ သံယောဇဥ်ရှိတယ်။ အခုဖြစ်နေတဲ့ အခြေအနေကတော့ ဝမ်းနည်းမိရုံပဲရှိတော့တယ်။"

နှစ်ပေါင်းလေးဆယ်...။ ဦးသန်းလှိုင်ရဲ့ ဘ၀သက်တမ်း လေးပုံသုံးပုံဟာ ဘင်္ဂလားပင်လယ်ရဲ့ပြာလဲ့နေတဲ့ ရေမျက်နှာပြင်ပေါ်မှာ ကုန်ဆုံးခဲ့ရတယ်ဆိုရင်မထူးဆန်းပါဘူး။ လှိုင်းကြက်ခွပ်တွေထဲမြုပ်ချည်ပေါ်ချည်လူးလွန့်နေတဲ့ပေါင်းမိုးတပ် လှေငယ်တစ်စင်း ထဲမှာပေါ့လေ။ "ချောင်းရိုး မြောင်းရိုးတိမ်ချင်တိမ်" ဆိုတဲ့စကားလိုပါပဲ။ ဦးသန်းလှိုင် လက်ထက်မှာလည်းမိဘမျိုးရိုး၊ ထုံးတမ်းဓလေ့၊ လူနေမှုဘ၀နဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအလုပ်တွေကအစ ဘာတစ်ခုမှ တိမ်ကောပြောင်းလဲသွားတာမျိုးမရှိခဲ့ပါဘူး။

တံငါသည်မိဘတွေရဲ့တစ်ခုတည်းသော လုပ်ငန်းအမွေကိုလိုချင်လို့ဖြစ်စေ၊ မလိုချင်ဘဲဖြစ်စေ ဦးသန်းလှိုင် ဆက်ခံခဲ့၇တယ်။ ၁၀ နှစ်ကျော်အရွယ်ကပဲဖခင်တံငါသည်ကြီးရဲ့ ကမ်းဆွဲပိုက်လှေ အဖွဲ့နဲ့အတူ လက်တို လက်တောင်းအကူညီပေးဖို့ပင်လယ်ကိုစတင်ထိတွေ့ခဲ့ရတယ်။ ဆားငွေ့ ပါတဲ့လေကို အဆုတ်ထဲပြည့်ဖောင်းကားသွားအောင်ရှူရှိုက်ခဲ့၇တယ်။ နေဒဏ်၊ မိုးဒဏ်၊လှိုင်းဒဏ်၊ လေဒဏ် စတဲ့သဘာ၀တရားရဲ့ မညှာမတာလက်ဆောင်တွေကြောင့် ကြေးနီရောင် အသားအရေဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် သူငယ်စဥ်ကပဲတရင်းတနှီးသိကျွမ်းခဲ့ရတဲ့ပင်လယ်ပြာကို ဦးသန်းလှိုင် ချစ်ခင်တွယ်တာမိပါရဲ့။

"အသက် ဆယ့်ငါးနှစ်သားကပဲ ငါးရှာတဲ့အလုပ်လုပ်လာတာ။ကမ်းဆွဲပိုက်ပေါ့။ အဲဒီတုန်းကတော့ ဟွန်ဒါစက်တပ်လှေတွေမရှိသေးဘူး။ လှေတွေကို လက်လှော်လှော်၇တယ်။ မုန်တိုင်းမိတဲ့အခါမိတယ်"လို့ဦးသန်းလှိုင်က သူ့ငယ်စဉ်ဘ၀ ပင်လယ်အတွေ့အကြုံတွေကိုတအောက်တမေ့ပြောပြပါတယ်။

နွေ၊မိုး၊ ဆောင်း ဥတုအလီလီပြောင်းရွှေ့သွားခဲ့တယ်။ ဘင်္ဂလားပင်လယ် ရေမျက်နှာပြင် ပေါ်မှာလည်းမုန်တိုင်းတွေအကြိမ်ကြိမ်။ လှိုင်းတွေ၊လေနီကြမ်းတွေအကြိမ်ကြိမ်။ ဘယ်ရွေ့ ဘယ်မျှဘယ်သူမှ မရေတွက်နိုင်တော့။

လူပျိုပေါက်အရွယ်ရောက်လာတော့မိသားစုတာဝန်ကိုခွဲဝေယူဖို့အလှည့်ကျလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဦးသန်းလှိုင်တယောက်တံငါသည်ပေါက်စဘ၀ကနေ တံငါသည်ကြီးလုံးလုံးလျားလျား ဖြစ်လာခဲ့တာအခုလက်ရှိ အသက် ၅၅ နှစ်အရွယ်၊ သားသမီးလေးယောက်ဖခင်ဖြစ်တဲ့ အထိပါပဲ။နှစ်ပေါင်းလေးဆယ်အချိန်ကာလ။

မာန်အောင်ကျွန်းပေါ်ကအနည်းဆုံးကျေးရွာအုပ်စု ၂၁ ခုဟာ ပင်လယ်ကို အမှီပြု အသက်မွေး ဝမ်းကျောင်းတဲ့ရေလုပ်သားကျေးရွာတွေဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီအထဲမှာ တံငါသည်ကြီး ဦးသန်းလှိုင်ရဲ့ ဇာတိချက်မြှုပ်ရာ မိမ္မကြွယ်ကျေးရွာကိုလည်း ချန်လှပ်ထားခဲ့ဖို့မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။

"မာန်အောင်ကျွန်းမှာ ရေလုပ်သားကျေးရွာတွေချည်းပဲ။ကျွန်တော်တို့ရွာမှာဆိုရင် လယ်လုပ်တဲ့ ရွာသားအနည်းစုကလွဲရင်အားလုံးငါးဖမ်းလုပ်ငန်းတွေနဲ့ အသက်မွေးကြတယ်" လို့ ဦးသန်းလှိုင်က ပြောပြပါတယ်။

တံငါသည်ဦးသန်းလှိုင်ဟာ အသက် ၂၀ အရွယ်မှာ တစ်ရွာတည်းနေ အပျိုချော ဒေါ်မသိန်းနဲ့ အကြောင်းပါပြီး ချစ်မေတ္တာစလယ်ဝင်အိုးတည်ခဲ့ပါတယ်။ သူချစ်ရတဲ့ ပင်လယ်ပြင်ဟာသူတို့ရဲ့စလယ်ဝင်အိုးကို ဆန်မပြတ်ဖြည့်ပေးရုံမက ငွေစကြေးစကလေးတွေလည်း အပိုစုဆောင်း နိုင်ခဲ့တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ နောက်ပိုင်း သားသမီးတွေထွန်းကားလာတဲ့ အခါမှာလည်း သားသမီးတွေရဲ့ ပညာသင်စရိတ်ကို သူချစ်ရတဲ့ပင်လယ်ပြင်ကြီးက ဖြည့်တင်းခဲ့ပါတယ်။

လက်ရှိတံငါသည်ဦးသန်းလှိုင်ဟာ အသက် ၅၅ နှစ်အရွယ်ရှိခဲ့ပါပြီ။ သားသမီး ၄ ယောက် ထွန်းကားခဲ့ပြီးသူတို့တွေအားလုံးကို အထက်တန်းပညာပြီးဆုံးတဲ့အထိ တံငါသည် လုပ်ငန်းနဲ့ပဲထောက်ပံ့သင်ကြားပေးနိုင်ခဲ့တယ်လို့ ဦးသန်းလှိုင်က ဂုဏ်ယူစွာပြောပါတယ်။

ရခိုင်စစ်ပွဲစတဲ့ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်နိုဝင်ဘာလမှာ အကြမ်း ဖက်စစ်ကောင်စီဟာ ရခိုင်တံငါတွေနဲ့ဘင်္ဂလားပင်လယ်ပြင်ကို လက်နက်အာဏာအားကိုးနဲ့ စည်းအတန်တန် ခတ်ကာ ခွဲခြား ပစ်လိုက်ပါတော့တယ်။ မြစ်နဲ့ ပင်လယ်တွေကို ရေကြောင်းသွားလာခွင့် ပိတ်ပင်တဲ့ဒေသန္တ၇အမိန့်တွေ ထုတ်ခဲ့တယ်။ငါးဖမ်းလုပ်ငန်းတွေလည်း ပင်လယ်ပြင်ကိုလုံး၀ထွက်ခွင့်မပေးတော့ပါဘူး။

ပထဝီအနေအထားအရစိုက်ပျိုးရေးပြီးရင် ရေလုပ်ငန်းနဲ့ အဓိက အသက်မွေးကြတဲ့ ရခိုင်ဒေသမှာစစ်ကောင်စီရဲ့ဒေသန္တရအမိန့်တွေဟာရခိုင်ပြည်သူတရပ်လုံးရဲ့စားနပ် ရိက္ခာ ဖူလုံရေးကို တိုက်ရိုက်ထိုးနှက်ထားတာပါ။ရခိုင်တံငါသည်တွေ၊ ရေလုပ်သားတွေ အဖို့မှာတော့ သူတို့နဲ့ထိတွေ့ခွင့်မရတော့တဲ့လှိုင်းခေါင်းဖြူတွေကို ကြေကွဲ ဝမ်းနည်းစွာ ကြည့်နေရရုံပဲ ရှိပါတော့တယ်။

"မြစ်ကိုသွားလာခွင့်ပိတ်ပင်ထားတော့ကျွန်တော်တို့ဟာ စားဝတ်နေရေးအခက်အခဲတွေ၊ အများကြီး အများကြီးရှိနေတယ်။တခြားကျန်းမာရေးကိစ္စအခက်အခဲတွေလည်း အများကြီး ရှိနေပါတယ်။အခုလို စစ်တပ်က လက်နက်အာဏာအားကိုးနဲ့မတရားလုပ်ထားတော့အတော်လေးဒုက္ခရောက်နေကြရပြီ"လို့ ကျောက်ဖြူမြို့နယ်၊ မဒေးကျွန်းကသက်လတ်ပိုင်း အရွယ်ရေလုပ်သားတစ်ယောက်ကနာကြည်းခံပြင်းစွာပြောပါတယ်။

မဒေးကျွန်းဟာတရုတ်ရေနံနဲ့ သဘာ၀ဓာတ်ငွေ့ပိုက်လိုင်းအစပြုရာကျွန်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး ကျွန်းရဲ့ လူဦးရေ သုံးပုံနှစ်ပုံလောက်က ရေလုပ်ငန်းနဲ့အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုကြတာပါ။ မိမိဒေသက ထွက်တဲ့သယံဇာတနဲ့ အမေရိကန်ဒေါ်လာ ဘီလျံနဲ့ချီရရှိနေတဲ့ တရုတ်စီမံကိန်းတွေ ရှိပေမယ့်ကျွန်းနေလူထုတွေမှာတော့ ဖွတ်ကျောပြာစုဘ၀နဲ့ ချွတ်ခြုံကျနေကြရတယ်လို့ဆိုပါတယ်။ တနပ်စာထမင်းစားရရေး နဖူးကချွေးခြေမ,ကျတဲ့အထိ ရုန်းကန် နေရတာတွေကလည်း လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပရိစ္ဆေဒတွေကနဲ့အခုလက်ရှိအချိန်ထိ ပြောင်းလဲမှု တစ်စုံတစ်ရာ မရှိဘူးလို့ဒေသခံတွေက ပြောဆိုကြပါတယ်။

စစ်ကောင်စီကဒေသခံတွေကို ရေကြောင်းသွားလာခွင့်၊ငါးဖမ်းခွင့်တွေပိတ်ထားပေမယ့် သံဇစ်မြစ်ကြောင်းရဲ့ရေနေသားငါးသယံဇာတတွေအတွက်အန္တရာယ်ကြီးလွန်းတဲ့ တရုတ်ရေနံတင်သင်္ဘောကြီးတွေကတော့ ရက်ပိုင်းခြားတစ်ကြိမ်စီပုံမှန်ဝင်ထွက်ရှိနေတယ်လို့ ဒေသခံတွေက ပြောပါတယ်။

စစ်ကောင်စီက ဒေသန္တရအမိန့်တွေထုတ်ပြီးရေကြောင်းသွားလာခွင့်ပိတ်ပင်တာ၊ ရေကြောင်း သွားလာတဲ့ဒေသခံတွေနဲ့ငါးဖမ်းစက်လှေတွေကိုဖမ်းဆီးတာ၊ နေဗီစစ်သင်္ဘောတွေနဲ့ စောင့်ကြပ်ပြီးလိုက်လံပစ်ခတ်တာတွေအထိပြုလုပ်နေတာပါ။

အထူးသဖြင့် စစ်ကောင်စီထိန်းချုပ်ထားဆဲ မာန်အောင်၊ကျောက်ဖြူ၊ တောင်ကုတ်၊ ဂွမြို့နယ် တွေမှာဒေသခံရေလုပ်ငန်းတွေ အားလုံးရပ်တန့်ကုန်ကြပါတယ်။ ထောင်သောင်းချီတဲ့ ရေလုပ်ငန်းကို အမှီပြုအသက်မွေးသူမိသားစုတွေဟာစားဝတ်နေရေးကျပ်တည်းကာ ငတ်ပြတ်တဲ့ အနေအထားထိရောက်နေကြရပါတယ်။

သံတွဲမှာဆိုရင် တိုက်ပွဲမဖြစ်ခင်ကာလကပဲ ရေလုပ်သားမိသားစုတွေ ငတ်ပြတ်မှု ကြုံနေရတာကို နိရဥ္စရာသတင်းဌာနကကိုယ်တိုင်မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ တနပ်စာဆန် ရရှိဖို့အတွက်ရေလုပ်သားမိသားစုတချို့ အလှူခံထွက်နေတာ၊ ရိတ်သိမ်းပြီး စပါးခင်းတွေမှာကျန်နေခဲ့တဲ့ စပါးနှံတွေကို ကောက်သင်းကောက်နေကြတာတွေကိုဝမ်းနည်းဖွယ်မြင်တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။

စစ်ကောင်စီထိန်းချုပ်ရာမြို့တွေနဲ့ကွာခြားချက်တစ်ခုကတော့ အာရက္ခတတပ်တော်သိမ်းပိုက်ပြီးတဲ့မြို့နယ်တွေမှာဆိုရင် မြစ်ပြင်ကျယ်တွေမှာရေလုပ်ငန်းတွေလွတ်လပ်စွာ ငါးဖမ်းရှာဖွေခွင့် ရနေကြတာပါ။ လွတ်လပ်မှုရဲ့အနှစ်သာရလို့ပြောရမှာလည်းဖြစ်ပါတယ်။ သို့ပေမယ့်သားငါးတင်ပို့နိုင်မယ့်ဈေးကွက်မရှိဘဲ ပြည်တွင်းဈေးကွက်မှာပဲစားနပ်ရိက္ခာ ဖူလုံရေး အတွက်ဖြည့်တင်းနေရတာပါ။

လွတ်မြောက်နယ်မြေတွေကိုပစ်မှတ်ထားပိတ်ဆို့ခံထားရတဲ့အခြေအနေကြောင့် ရခိုင်ပြည်တွင်းမှာ ကုန်ဈေးနှုန်းဟာအဆမတန်ကြီးမြင့်နေဆဲဖြစ်ပါတယ်။ အထူးသဖြင့်ရေလုပ်ငန်းတွေမှာလည်း စက်သုံးဆီဈေးနှုန်းကြီးမြင့်မှု၊သားငါးဈေးကွက်နည်းပါးမှုတို့ကြောင့် ထင်သလောက်အကျိုးအမြတ်မရှိဖြစ်နေကြတာလို့ဆိုပါတယ်။

စစ်ကောင်စီထိန်းချုပ်မှုအောက်ကဒေသန္တရအမိန့်ထုတ်ခံထားရတဲ့ ဦးသန်းလှိုင်တို့လို တစ်ပိုင်တစ်နိုင်ရေလုပ်သားမိသားစုတွေဆိုရင်ပိုမိုကျပ်တည်းခက်ခဲနေကြရပါတယ်။

"ပင်လယ်မထွက်ရတော့စားဝတ်နေရေးအဆင်မပြေဘူး။ သူတို့အမိန့်ထုတ်ထားတဲ့ ကြားကနေလည်းခိုးမထွက်ရဲဘူး" လို့ ဦးသန်းလှိုင်က ပြောပါတယ်။

လက်ရှိမှာတော့ပင်လယ်နားမှာနေတဲ့ ဦးသန်းလှိုင်တစ်ယောက်သူထိတွေ့ခွင့်မရတော့တဲ့ ပင်လယ်ကို လွမ်းနေရတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ သူ့ရဲ့ဆွေးမြေ့ရီဝေနေတဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာလည်း လှပတဲ့သန္တာကျောက်တန်းတွေ၊လှိုင်းခေါင်းဖြူတွေ၊ မုန်တိုင်းလေနီကြမ်းတွေ၊ အနှစ်လေးဆယ် ပင်လယ်အတွေ့အကြုံတွေကိုပြန်ပြောင်းအမှတ်ရနေပုံပေါ်ပါတယ်။ တရံမလပ် ဘင်္ဂလား ပင်လယ်ရေမျက်နှာပြင်ကိုဖြတ်သန်းပြီးမိမ္မကြွယ်ရွာကမ်းခြေကို တိုက်ခိုက်လာတဲ့ဆားငွေ့ထုံသင်းတဲ့ လေကိုရှူရှိုက်နေရရုံကလွဲရင် ငယ်ချစ်ဦးပင်လယ်ပြာဟာ သူနဲ့ဘာမှ မသက်ဆိုင်တော့သလို....။