စောရှင်မေမေးမြန်းသည်။
နိရဉ္စရာ၊ ဩဂုတ် ၁၂/၂၀၂၄
ယနေ့သြဂုတ်လ ၁၂ ရက်သည် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လူငယ်များနေ့(International Youth Day)ဖြစ်သည်။ သြဂုတ်လ၁၂ ရက်ကို အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လူငယ်များနေ့အဖြစ် ကမ္ဘာ့ ကုလသမဂ္ဂက၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်မှစတင် သတ်မှတ်ခဲ့ပြီး အပြည်ပြည်ဆိုင်
ယင်းနေ့ဖြစ်ပေါ်လာရခြင်း၏ရည်ရွ
"ယနေ့လူငယ်၊နောင်ဝယ်လူကြီး"ဆိုသည့်အတိုင်း လူငယ်များသည် တိုင်းပြည်၏ အနာဂတ်သားကောင်း ရတနာများဖြစ်ကြသည်။သို့သော် နိုင်ငံ၏အာဏာကို မတရား ရယူထားသည့်စစ်ကောင်စီ၏ ပြည်သူများအပေါ် ရက်စက်ယုတ်မာ ဖိနှိပ် ကန့်သတ်မှုများကြောင့်လူငယ်များ၏ အိပ်မက်များသည် လမ်းစရှာမရဘဲ ပျောက်ချင်းမလှပျောက်နေကြသည်။ လူငယ်များ စိတ်ကူးစိတ်သန်းကောင်းများဖြင့်ကိုယ်ပြည်၊ ကိုယ့်လူမျိုး တိုးတက်ရာ တိုးတက်ကြောင်း ထိုးထွင်းကြံဆ ဖော်ဆောင်ခွင့်မ၇ဖြစ်နေကြသည်။
သည်အခြေအနေများနှင့်ပတ်သက်ပြီး အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလူငယ်များနေ့တွင် ရခိုင်လူငယ်အချို့၏ ရင်ဖွင့်စကားသံအချို့ကို မေးမြန်းဖော်ပြလိုက်ပါသည်။
ကိုကျော်ဝင်းထွန်း(ဓာတုဗေဒမေဂျာ၊ အဝေးသင်ဒုတိယနှစ်)"တိုက်ပွဲဖြစ်ပွားပြီးတဲ့နောက်
.......
မခိုင်သီရိလှိုင်(အင်္ဂလိပ်မေဂျာ ဒုတိယနှစ်)
"ကျွန်မတို့ အခုကျောင်းတက်နေ၇တာပေါ့နော်။၄ လစာကို ၁ လတည်းနဲ့ သင်နေရတယ်။ ပြီးတော့ စစ်ပွဲကြောင့်ဆိုတော့ ဆရာမတွေလည်း အလုံအလောက်မရှိဘူး။အရင်တုန်းကဆို စာတွေကိုအေးဆေးသင်လို့ရတယ်။ အရင်ဆိုရင် စာတွေကို သိသင့်တာတွေကို သေချာသင်ရတယ်။ပရောဂျက်တွေ လုပ်ပြီးတော့ သင်ရတာတွေရှိပါတယ်။ အခုက ဆရာမတွေဘက်ကကြည့်မယ်ဆိုရင် စစ်ပွဲနဲ့ဆိုတော့ သင်ရိုးကိုပဲ အမြန်ပြီးအောင်လုပ်ပြီးပြောင်းရွေ့စာရင်းတွေ တင်ကြတယ်။ အဲ့တော့ ကျောင်းသားတွေက စာသင်ရတာအမြန်နှုန်းနဲ့ဖြစ်သွားတာပေါ့။ ကျွန်မတို့အနေနဲ့ လုံလုံလောက်လောက်စာတွေကို မသင်လိုက်ရဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။ အနာဂတ်တွေလည်း ပျောက်ဆုံးနေတယ်။ကိုယ့်ဘာကိုယ် ဘာဖြစ်ချစ်လို့ ဖြစ်ချင်မှန်း မသိဘူး။ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမယ်မှန်းလည်း မသိဘူး။ အရင်တုန်းကဆို ကွန်ပျူတာသင်တန်း၊ အင်္ဂလိပ်စကားပြောသင်တန်းတွေတက်ဖြစ်တယ်။ အခုဆိုရင် အဲ့လိုသင်တန်းတွေလည်း မရှိတော့ဘူး။ကိုယ်လုပ်တာတွေ၊ ဖြစ်ချင်တာတွေလည်း မလုပ်ရဘူး။ အပြင်ကိုသွားမယ်ဆိုရင်တောင်လုံလုံခြုံခြုံနဲ့ သွားခွင့် မရတော့ဘူးပေါ့။ စိတ်ဓာတ်ပိုင်းဆိုင်ရာတွေကလည်းနီးနီးနားနားတောင် မထွက်ရဲဘူးလေ။ ကြောက်စိတ်က ပိုများလာတယ်။ ကျောင်းတက်ဖို့သွားရင်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စုပြီးသွားရင်တောင်ကိုယ်က မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့အတွက် အိမ်ကစိတ်ပူကြတယ်။ အခုဆို လမ်းမှာ လုံခြုံရေးတွေ၊အစစ်အဆေးတွေ အများကြီးဆိုတော့လေ။ ပြီးရင် ကျောင်းရောက်ပြန်တော့လည်း ဆရာမတွေပြောင်းရွေ့တင်ကြတဲ့အခါ ကျောင်းမှာ ဆရာမတွေက အလုံအလောက်မရှိဘူး။ စာတွေလည်းအလုံအလောက်မသင်ရဘူး။ စာအုပ်ဖိုးတွေ အရင်ကထက်ပိုပြီး ဈေးကြီးတယ်။ ပြီးရင် ကိုယ်သိချင်တာအလုံအလောက်မသိရတော့ ကျောင်းတက်၇တာလည်း ပျော်ဖို့မကောင်းဘူးဖြစ်လာတယ်"
.......
မလှလှသိန်း(သင်္ချာမေဂျာ၊ တတိ
"စစ်ဖြစ်လာတာနဲ့ ပြီးတော့ကျောင်းသွားတက်တဲ့ အချိန်မှာလည်း မိန်းကလေး၊ ယောကျာ်းလေး မခွဲခြားတော့ဘူး။ စစ်တယ်။အကုန်လုံးကို တစ်ယောက်တည်းဆို မသွားရဲ ဖြစ်လာတယ်။ ပြီးရင်စာရင်းကိုင်သင်တန်း၊ ကွန်ပျူတာသင်တန်းတွေ သွားတက်တော့လည်း ဘယ်သွားလဲ။ ဘာလုပ်ဖို့လဲ။ပြန်လာမလား။ မလာဘူးလား။ မှတ်ပုံတင်ကအစ စစ်တယ်။ ဒါကြောင့်သင်တန်းတက်ဖို့လည်း အဆင်မပြေဖြစ်လာတယ်။ အဲ့တော့ အိမ်မှာအွန်လိုင်းကနေတက်တယ်။ နောက်ပိုင်း အွန်လိုင်းလည်း ဖြတ်တောက်ခံရတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စစ်တွေမှာပိုအနေရကျပ်လာတော့ လွတ်မြောက်နယ်မြေကို ရောက်လာတယ်။ ပြီးရင် အခုအနေအထားက အလုပ်လျှောက်ရဖို့မပြောနဲ့။ အလုပ်ခေါ်တာလည်းမရှိပါဘူး။ ပြီးရင် ဒီတိုက်ပွဲတွေကြောင့် အလုပ်တွေလည်း အဆင်မပြေဖြစ်လာကြတယ်။ရှိတဲ့အလုပ်တွေလည်း ဖြုတ်ချ ခံရတာတွေလည်းရှိပါတယ်။ လူတွေမှာလည်းစားဖို့သောက်ဖို့ နေဖို့ထိုင်ဖို့ကအစ အဆင်မပြေနိုင်လာတာပေါ့။ ကျွန်မက အခုဆိုရင်သင်္ချာတတိယနှစ်ပေါ့။ ပထမအဖြတ်ကို မဖြေဝံ့ဖြေဝံ့နဲ့ အရဲစွန့်ပြီးတစ်နှစ်နစ်နာမှာစိုးလို့ ဖြေခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုဒုတိယအဖြတ်မှာကစစ်ဆေးရေးတွေက ပိုတင်းကျပ်လာတယ်။ ကိုယ်တွေလွတ်မဲ့နေရာကို ရှောင်ပြေးကြတယ်။ရွာဘက်တွေမှာလည်း စစ်သားတွေ ဧည့်စာရင်းစစ်တာတွေရှိတယ်။ သေနတ်ဖောက်ပြီးဝင်လာတာရှိတယ်။ အခုက ကျောင်းဆက်မတက်ဘဲ လွတ်မြောက်နယ်မြေလည်း ရောက်လာတယ်။ အခုအချိန်မှာဟိုပြေးဒီပြေးနဲ့ ဘာအလုပ်မှလည်း မရှိဘူး။ သင်တန်းလည်းတက်လို့ မရဘူး။ ပြီးရင် မြန်မာနိုင်ငံမှာက တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းအောင်ပြီးဘွဲ့ရတွေဆိုမှ အလုပ်တွေကလည်း အဆင်ပြေတာကိုး။ အခုက တပိုင်းတစနဲ့ဆိုတော့မကိုက်ညီတာတွေလည်းရှိတယ်။ ကိုက်ညီတာလည်း ရှိတယ်။ အကုန်လုံးသူကတော့ဘွဲ့တစ်ခုယူပြီးရင် အလုပ်လုပ်မယ်ဆိုပြီး မျှော်မှန်းထားကြတာလေ။ အခု အသက်တွေလည်း ကြီးလာတယ်။အလုပ်တစ်ခု ခေါ်တယ်ဆိုရင်တောင်အသက်အရွယ်အပိုင်းမခြားနဲ့လေ။ အလုပ်လည်း မရှိဘူး။ ကျောင်းလည်းမတက်ရဘူး။အိပ်လိုက်စားလိုက်နဲ့ ဒီလိုဆိုတာရှည် ဘယ်လိုလို့ ခံနိုင်ရည်ရှိနိုင်မလဲပေါ။စိတ်တွေက မလန်းဆန်းတော့ဘူးပေါ့။ ထိုင်းမှိုင်းလာတယ်။ ဖြည့်စွက်ပြီးပြောချင်တာကအမြန်ဆုံးတိုက်ပွဲတွေ ပြီးစီးစေချင်တယ်။ ကိုယ့်အိမ်ကို ပြန်ချင်တယ်။ကိုယ့်မိသားစုနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးနေချင်ပါတယ်။ တိုက်ပွဲကြောင့်လည်း ဖမ်းဆီးခံရတာတွေ၊ မိသားစု တကွဲတပြားနေရတာတွေရှိတယ်။အဲ့တော့ တိုက်ပွဲတွေ မြန်မြန် ပြီးစေချင်တယ်"
.....
ကိုမောင်ဖြိုးဟိန်း(သတင်းနှင့်ပြန်ကြားရေးမှူး၊
၇ခိုင်ပြည် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား
"လက်ရှိလူငယ်တွေအနေနဲ့တကျော့ပြန်တိုက်ပွဲကာလအတွင်းမှာ